مانند همه جا، نیمی‌از جمعیت کردستان را زنان تشکیل می‌دهند،‌اما هنوز نگاه عموم به موضوع ورزش، سرگرمی‌و اوقات فراغت این قشر متفاوت است...

مانند همه جا، نیمی‌از جمعیت کردستان را زنان تشکیل می‌دهند،‌اما هنوز نگاه عموم به موضوع ورزش، سرگرمی‌و اوقات فراغت این قشر متفاوت است.

تاکنون درباره لزوم تقویت زیرساخت‌های ورزشی و پرکردن اوقات فراغت جوانان و نوجوانان استان حرف‌های زیادی زده شده است،‌اما به ورزش و اوقات فراغت زنان که پایه‌های اصلی شکل گیری یک خانواد? سالم هستند و نقش انکارناپذیری در حفظ سلامت روان بقی? اعضای خانواده دارند، آنچنان که باید، پرداخته نشده است.

اهمیت ورزش در جامعه و به ویژه در میان بانوان بر کسی پوشیده نیست. ورزش بانوان میدانی برای نقد عملکرد مسئولان ورزشی استان و کشور است. دراین میان نکته ای که بیش ازپیش به چشم می‌آید، این است که درعمل حمایت‌اندکی از ورزش بانوان دراستان و حتی درکشور صورت می‌گیرد.

مادران، رکن اصلی نشاط و شادابی جامعه محسوب می‌شوند،‌اما بسیاری از آنان به دلیل گرفتار شدن در انواع مختلف مسئولیت‌های داخل و خارج از خانواده، فرصت پرداختن به سلامتی جسم و روح خود را به دست نمی‌آورند و به مرور زمان، دچار افسردگی و نگرانی‌های ذهنی مزمن می‌شوند.

این موضوع علاوه بر وارد کردن فشارهای عصبی فراوان، آنان را برای انجام فعالیت‌های ورزشی و تفریح‌هایی هرچند کوچک نیز بی انگیزه می‌کند و تبعات افسردگی و خستگی آنان، به خوبی در چهر? خانواده آشکار می‌شود.

مشکلات ورزش بانوان اگر به شکل جدی بررسی نشود، آثار ناگواری برجا می‌گذارد. ورزش بانوان استان می‌تواند بیش از این در مسیر بالندگی قرار گیرد.

در بررسی میزان استفاد? زنان از‌امکانات ورزشی، عواملی مانع مشارکت این قشر در ورزش می‌شود و آنان را محدود می‌کند که ازجمله آن می‌توان به دسترسی محدود به‌امکانات ورزشی، مناسب نبودن زمان برنامه‌ها، گرانی هزین? ثبت نام در باشگاه‌های ورزشی، کمبود وقت و مخالفت خانواده اشاره کرد.

بانوان شاغل به دلیل عهده دار بودن مسئولیت‌های مربوط به فعالیت‌های خانه و محل کار، زمان کافی را برای پرداختن به تفریح و ورزش ندارند.

 این موضوع سبب می‌شود زنان رسیدگی به موضوع مهم سلامت جسم و روح خود را جزو اولویت‌های کاری قرار ندهند و سلامتشان را فدای سایر فعالیت‌ها و وظایف کنند. حتی پیاده روی با زمان کوتاه هم می‌تواند تا حد زیادی نیازهای روحی و جسمی‌زنان را تأمین کند.

 یکی دیگر از مشکلات و محدودیت‌های زنان شاغل برای پرداختن به ورزش و تفریح، ناهماهنگی ساعت فعالیت باشگاه‌های ورزشی با ساعت‌های فراغت این قشر است.

در محل کار نیز معمولا برنامه‌های ورزشی وی‍ژ? مردان شاغل درنظر گرفته می‌شود، درحالی که درحوزه مسئولیت‌های کاری، تفاوتی میان بانوان و آقایان وجود ندارد.

اگر سلامت زنان در ابعاد مختلف جسمی، روحی و روانی مورد توجه قرار گیرد، علاوه بر بالا رفتن سطح شادابی خانواده‌ها، بازدهی آنان در محیط کار نیز افزایش می‌یابد و درنهایت منجر به شاداب تر شدن جامعه می‌شود.

مسئولان استان باید بیش از پیش به فکر تقویت زیرساخت‌های حوزه ورزش و غنی سازی اوقات فراغت بانوان باشند، چراکه این موضوع شادابی اجتماعی را به همراه دارد.

غریبه رحیمی